ارزیابی حساسیت فیزیکی سواحل غربی استان هرمزگان در برابر آلودگی نفتی بر اساس کدهای noaa

مناطق ساحلی نواحی پویایی از عملکرد متقابل زمین، آب و اتمسفر هستند که در عین حال تحت تاثیر تغییرات دائم طبیعی و دست کاری انسان قرار دارند. پژوهش حاضر، با هدف تعیین حساسیت فیزیکی مناطق ساحلی غرب استان هرمزگان با استفاده از روش شاخص حساسیت زیست محیطی (esi) که از جمله روش­های آزمون شده در سطح جهانی برای شناسایی مناطق حساس ساحلی در برابر انتشار مواد نفتی و آلاینده ارائه شده توسط سازمان نوآ، انجام شده است. به همین منظور با استفاده از تصاویر ماهواره­ای، نقشه­های خصوصیات زمین­شناسی ساحل، شکل اراضی ساحلی، شرایط هیدرودینامیکی (جزر و مد و انرژی امواج)، شیب، تالاب­ها و پوشش گیاهی و همچنین اطلاعات برداشت شده از بازدیدهای میدانی؛ منطقه بر اساس کدهای ارایه شده توسط نوآ در سیستم اطلاعات جغرافیایی طبقه­بندی گردید. با توجه به نتایج بدست آمده از مجموع km260/1635 محدوده مورد مطالعه، 17/15 درصد را سواحل ماسه­ای-شنی، 07/13 درصد را سواحل ماسه­ای دانه درشت، 30/8 درصد ساختارهای انسان ساخت مستحکم در پناه، 85/6 درصد پهنه­های جزرومدی در معرض امواج و 52/26 درصد را سواحل دارای پوشش مانگرو تشکیل می دهد. نتایج همچنین مشخص نمود که 42/45 درصد مساحت محدوده مورد مطالعه دارای حساسیت بسیار بالابوده و در صورت بروز آلودگی نفتی آن را در خود نگه داشته و براحتی پاک نمی­شود که این خود دلیلی بر توجه بیشتر به مدیریت سواحل در این استان است.